Να γράψω κάτι για μένα, μου ζήτησε ένας φίλος, για το «ποιος, από πού και για πού». Χωρίς αυτό να φανεί πομπώδες, ξιπασμένο ή αντίθετα φτωχό; Δύσκολο. Παρόλα αυτά ξεκινάω…
ο γιώργος μπουρλής γεννήθηκε πριν σαράντα χρόνια στη θεσσαλονίκη, κουβαλώντας ένα και μόνο χάρισμα: να μην αγνοεί τη λεπτομέρεια, να τη ζει και να τη σέβεται.
από μικρό παιδί ξύνει την ίδια πάντα γρατζουνιά: τον κόσμο αυτόν να τον αλλάξει. στη διαδρομή κατάφερε κι άλλαξε ο ίδιος, κι έβαλε γραμμές όχι για το τι θα είναι, μα για το τι δεν θα είναι. ονειρεύεται μια πολύχρωμη διαφορετικότητα να πάλλεται. πιστεύει ότι ο κόσμος δεν έχει χώρο για θεούς. δεν τους χρειάζεται. κι ούτε ανάγκη έχει από κάποια εξουσία να τον φροντίσει. μπορεί μόνος του.
δεκαπέντε χρονών μάτωσε κι άλλη πληγή μέσα του, ότι η ποίηση μπορεί να τον αλλάξει. τον ίδιο και τον κόσμο. διάβασε και άρχισε να γράφει. μια ακόμα ανοιχτή πληγή. «η ποίηση; πόνος». όχι θλίψη, όμως, όχι. ο πόνος του αληθινού, ο πόνος που φέρνει η ένταση τού να ζεις, ο πόνος για την ασχήμια και την ομορφιά της ζωής και των ανθρώπων της.
ο γιώργος μπουρλής είναι από τους τυχερούς. μπόρεσε κι αγάπησε. πολύ. πολύ; χωρίς πυθμένα. κι ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει πώς τα κατάφερε.
συνδημιουργός του ετήσιου πολιτικού περιοδικού «νυκτεγερσία», που άντεξε για τέσσερα χρόνια μα σήμερα στάθηκε για λίγο να ξεκουραστεί. μετά από έναν λαογραφικό-ιστορικό τόμο για τη γη των προγόνων του το 2010, εξέδωσε πρόσφατα την πρώτη ποιητική του συλλογή, τη «φλέβα που σπάει», από τις εκδόσεις ΕΞΑΡΧΕΙΑ και μετέφρασε και επιμελήθηκε το «αμερικανοί ποιητές & ποιήτριες τολμούν» που κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις. είναι προς έκδοση το «γυναίκες του αναρχισμού, κείμενα αναρχικών γυναικών του 19ου & 20ου αιώνα» από τις εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ και θα ακολουθήσει μια ακόμα μεταφραστική του δουλειά, το «ποιήτριες της γενιάς των beat».
ο γιώργος κοιτάζει λαίμαργα τον ουρανό, τη ζωή και τους ανθρώπους. και λαχταρά. και δεν κρύβεται πια: το αισθάνεται πως είναι ποιητής, «ένας άσχημος και ασήμαντος ποιητής, μα ποιητής».
ο γιώργος είναι αγύριστο κεφάλι. αποφασισμένος να εξαντληθεί, ακόμα πιστεύει ότι θα τον αλλάξει τον κόσμο. κι η ποίηση ότι θα το μπορέσει. κι είναι σίγουρος πως θα τον βοηθήσει σ’ αυτό η εξάχρονη κόρη του μαζί με τις φίλες της.
με περίμενε τόσο καιρό. σ’ εκείνη, λοιπόν
ΦΛΕΒΑ ΠΟΥ ΣΠΑΕΙ
Διαβάστε εδώ
«Και μετά από αυτό, άνοιξα το «φλέβα που σπάει» του Γιώργου Μπουρλή. Και χωρίς να έχω ούτε καν φτάσει στη μέση αναφώνησα: «Επιτέλους!» και ρούφηξα το υπόλοιπο χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί πράγματι πρόκειται για ποίηση καλή, απόλυτα ανθρώπινη, που – επιτέλους – νιώθω ότι με αφορά. Είναι ποίηση γραμμένη από έναν άνδρα με πολύ υψηλό IQ, ο οποίος γνωρίζει πολλά για την ανθρώπινη κατάσταση, για τον μέσα του κόσμο, για την αρσενική ψυχή και την ψυχή γενικά. Και όλα αυτά που γνωρίζει μας τα φανερώνει με μεγάλη δύναμη και δυναμική, με τόλμη, αποφασιστικότητα, πάθος και… ναι, λοιπόν, μπράβο! Όχι δεν με έχουν ματιάσει, εγώ είμαι που τα λέω όλα αυτά, εγώ που έγραψα και την πιο πάνω παράγραφο.
Εξαιρετικά είναι τα ποιήματα για και προς την κόρη του («Γυναίκα πια», «Νανουρίζοντας την κόρη μου»), συγκλονιστικά τα ερωτικά του (ιδίως το «Γέννα είναι… γέννα», “Le vent nous portera”, «Κάποιοι πολύ τυχεροί») και, ακόμη και αν υπάρχουν μερικά όχι τόσο καλά ποιήματα μέσα σε όλα, δεν είναι τόσο «ηχηρά» ώστε να αλλοιώσουν τη συνολική εντύπωση που αφήνει το βιβλίο, η οποία είναι πως πρόκειται για πολύ καλή ποίηση (ψιθυρίζω, ευλαβικά σχεδόν, έναν στίχο του: «να είσαι λάμπα πυρακτωμένη και να ζητάς να σ΄ αγγίξουν»)!»
Χριστίνα Λιναρδάκη
η ΤΡΥΠΑ 