Destroy Acropolis

Ο πρώτος που διατύπωσε την ιδέα καταστροφής της Ακρόπολης.

Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες ο Νικόλας Κάλας ήταν ο πρώτος που σε ιδιωτικές συναντήσεις ζητούσε την καταστροφή της Ακρόπολης. Το 1933, η ποιητική του συλλογή Ποιήματα (την οποία δημοσίευσε με το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος) περιέχει το ποιήμα «Ακρόπολη» στο οποίο ο Κάλας δημιουργεί μια πολύ δυνατή εικόνα της κατεστραμμένης Ακρόπολης εν μέσω σκουπιδιών και ευτελών προϊόντων όπως πεταμένα κάνιστρα φωτογραφικού φιλμ, κέρματα… κ.λπ.

«H τέχνη τρομάζει, αναμοχλεύει την επιθυμία, ερεθίζει το φύλο, κάνει τα μέλη μας να τρέμουν… Η τέχνη δεν είναι ποτέ συναισθηματική, ποτέ ηθική· η τέχνη είναι εναντίον της καθεστηκυίας τάξης, εναντίον της κυρίαρχης τάξης, εναντίον κάθε κομφορμισμού, εναντίον των αγάδων κάθε είδους και προέλευσης. O Παρθενώνας το αποδεικνύει: η τέχνη είναι μπαρουταποθήκη!», έγραφε ο Κάλας, επιτιθέμενος στους απαρχαιωμένους θεσμούς του σύγχρονου κράτους.

Ακρόπολη

Στο πρώτο πλάνο

ο Παρθενός

ο δηλητηριασμένος με ψυχαρική μελάνη

ο ψεύτικος ο νεκρός

ο σκοτομένος με φακό σε πλούσιο χαρτί

από τον Μπουασονά

νεκροθάπτη της Ελλάδας –

για φόντο χέρια σταυρομένα

μπλεγμένα

σε θέση προσευκής

εντατικής προσευκής

τα χέρια φλύαρα χοντρά

στα δάχτυλα για δαχτυλίδια

σύρματα ηλεχτρικά

που τρεμοσβούν τη λέξη

Ρενάν

– Ο επίσημος της ακρόπολης

κανδηλανάφτης –

πάνου στα μάρμαρα

πόδια κοιλιά στήθεια χέρια

μαλλιά ξέπλεκα

της Νταλιλάς

αλλά οι τρίχες κομμένες

είναι χορεύτρα που βαρέθηκε τα παρκέτα

και πηδά

σε παληά μάρμαρα

προκλητικά

πηδά ανάμεσ’ σε κολόνες

τοποθετημένες φανταστικά

από ποιητή μεγαλόπνοο πολύ

τον Χερ Καρλ Μπέντεκερ

κι’ όλα αυτά

κάποιας έκθεσης Ζαππείου ο προβολέας

ρεκλάμα οίκου γαλλικού

τα χτυπάει σαδικά

με μπουνιές στ΄αυτιά μας

έχει απόφαση ο αθεόφοβος

να ριμάρει με το φεγγάρι

ενώ σε νύχτες πανσελήνου

ο φορατζής εισπράττει τα φιλιά

που κρύβει ψεύτικης καρυάτιδας η φούστα

κι’ αφίνει σ’ αυτές

χοντρές κοιλιές

σ’ αυτούς σωληνάρια εξακόσια εξ

μόνο κύλινδροι φαίνονται εδώ πέρα

κολόνες ίσιες πεσμένες

μαρμάρινες και άλλες

ρολ – φιλμ άγκφα κόντακ

νομισμάτων – τα ρέστα

αλλαγμένων δολλαρίων και στερλινών

κυλινδρικά επίσης οι λέξεις ετούτες

ζουμερά πέφτουν

λέξεις εμπνευσμένες

από τη φρίκη που μας προξενούν

οι κανονιές του Μοροζίνη –

τα κανόνια κι’ αυτά κυλινδρικά

κάθε μέρα γκρεμίζουν τις ακρόπολες

που αναστηλόνουν άλλοι σε πλάκες αρνητικές

φωνάζουν τα κλικ των κόντακ

λέξεις που απαγγέλει

με ρυθμό μηχανής άντλερ

κυρία ηθοποιός

εκπορνεύει τ΄αυτιά μας

μ’ αδύναμο λάρυγγα

οχετό της ψυχής της

που χύνει τελικά

σε χειροκροτήματα

– μαύρη αφροί θάλασσας ενετικής.

ΝΙΚΗΤΑΣ ΡΑΝΤΟΣ [1933]

Δεύτερος και δριμύτερος καταστροφέας εμφανίζεται ο Μακρής. Γράφει γι’ αυτόν ο Νάνος Βαλαωρίτης: «Ο ποιητής Γιώργος Μακρής υπήρξε στη ζωή του ένας δανδής. Περιφρονούσε τα πεπατημένα. Προκαλούσε την καταστροφή. Είχε μια μεγαλοπρέπεια, που λίγοι άνθρωποι την έχουν». Αν δεν αληθεύουν οι φήμες που τον θέλουν ακόμη ζωντανό, (ο Λεωνίδας Χρηστάκης διαβεβαίωνε ότι τρώγανε συχνά τα τελευταία χρόνια, τα μεσημέρια στη Νεάπολη αλλά παρουσιαζόταν πλέον με άλλο όνομα), ο Γιώργος Μακρής μετά από πολλές ανεπιτυχείς απόπειρες ετελεύτησε επιτυχώς στις 31 Γενάρη του 1968 πέφτοντας από την ταράτσα της πολυκατοικίας του, ως πράξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου. Όπως βεβαιώνουν φίλοι του, λίγο πριν ζήτησε τα κλειδιά από το θυρωρό για να ανέβει στην ταράτσα και όταν ο θυρωρός ρώτησε αν θα αργήσει, ο Μακρής του απάντησε: «Κατεβαίνω αμέσως». Όπερ και έπραξε…

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας

Κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.

Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.

Εμείς ερωτευθήκαμε την ουσία του είναι μας

Και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.

Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι και οι μεγάλοι αρνητές.

Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’

αυτόν τον κόσμο.

Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.

Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

[1950]

Χειρ Γεωργίου Μακρή

Πνεύμα Λένα

Ο Γιώργος Μακρής, υπέγραφε ως Γενικός Διοργανωτής του ΣΑΣΑ, δηλαδή του Συνδέσμου Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων. Στόχος των ΣΑΣΑ, σύμφωνα με την προκήρυξη που συντάχθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1944, ήταν η ανατίναξη αρχαίων μνημείων και η προπαγάνδα εναντίον τους. Ως πρώτη καταστροφή ορίστηκε η ανατίναξη του Παρθενώνα, ο οποίος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στην προκήρυξη, «μας έχει κυριολεκτικά πνίξει».

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Έχοντας κοινή αισθητική και κοσμοθεωρητική άποψη, πως η καταστροφή και η θνητότητα της μορφής των όντων περιλαμβάνονται στο περίγραμμα της ολοκλήρωσης της ζωής.

Έχοντας βάλει σκοπό μας την καταστροφή του Παρθενώνος, μ’ απώτερο σκοπό την παράδοσή του στην ουσιαστική αιωνιότητα, που δεν είναι παρά ή χωρίς επίγνωση μορφής-standardisėe ροή, κι η πλούσια σε πιθανότητες αυτόματη μετασκευή της ύλης που κακώς λέμε χαμό.

Έχοντας υπ’ όψη μας, πως ο άνθρωπος δεν είναι ίσως παρά έμμεσος αυτοματισμός και φυσική εκδήλωση πολύτροπη, αναγνωρίζοντας πάντως βασικά το έργο της τέχνης, μα αντιπαθώντας τη χρονική και ιστορική του κατοχύρωση σαν κάτι ανήκουστο και ξένο προς τη ζωή.

Έχοντας νιώσει ακόμα, πως η ανάγκη της αιωνιότητας είναι μια κάποια βασική προϋπόθεση για τη ζωή, και συνεπώς και για την τέχνη, αφού η τέχνη δεν είναι παρά ένα είδος διεστραμμένης εφαρμογής των βασικών ενστίκτων της ζωής, αλλά νιώθοντας την ανάγκη αυτή μόνο σαν απαραίτητη για την ώρα της δημιουργίας.

Καταλαβαίνοντας τον Salvador Dali, που τόλμησε να συνθέσει ένα έργο από ωμό κρέας και λαχανικά (αδιάφορο αν ψυχικά το προετοίμαζε για την αιωνιότητα, για το Θεό ή για τον εαυτό του, λέξεις ανθρώπινα ταυτόσημες, μα παραγνωρισμένες στην ουσία τους) καταλαβαίνοντάς τον λοιπόν εξίσου και εκτιμώντας τον με τον Φειδία, που έδωσε μεν στο έργο του μια χρονοϊστορική υπόσταση, χωρίς όμως να κάνει τίποτα παραπάνω στα πλαίσια της υποστασιακής αιωνιότητας, για την οποία δεν υπάρχει ποσόν ούτε χρονική διάρκεια, και που γι’ αυτήν ένα δευτερόλεπτο δεν έχει διαφορά από τρία δισεκατομμύρια αιώνες, χάρη στις βουλητικές της ιδιότητες και στη δυναμική της χροιά, που μόνο στα άτομα νοούνται, και κανέναν δε νοιάζει ο αριθμός των ατόμων αυτών.

Βλέποντας πως η χρονικοϊστορική αυτή κατοχύρωση είναι ό,τι πιο ξένο κι απατηλό υπάρχει για ττους ανθρώπους, κι επί πλέον μισώντας τον Εθνικό Τουρισμό και τις εφιαλτικές αρθρογραφίες à propos!

Νομίζοντας πως κάνουμε μια ψυχικά και καλλιτεχνικά ανώτερη πράξη, τόσο αισθητικής όσο και ζωικής περηφάνειας, θεσπίζοντας αυτού του είδους τον μηδενισμό – όντας εξάλλου σίγουροι πως όλη η γελοία και ψεύτικη επιβίωση όχι μόνον δεν συγκρίνεται, έστω και μειονεκτώντας, με ένα λεφτό ενεργητικής δράσης κι απόλαυσης, αλλά και καλλιτεχνικά είναι βλαβερή, προετοιμάζοντας μόνον ερασιτέχνες περιηγητές κι ευνούχους ως κι αυνανιζόμενους σύγχρονους ποιητές και ζωγράφους, αφού ούτε καν –στην περίπτωσή μας- στον ιστορικό κύκλο της αισθητικής μας δεν ανήκει.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

1.Να θέσουμε καθαρά σκοπό μας την ανατίναξη αρχαίων μνημείων, την προπαγάνδα κατά των αρχαιοτήτων, και κατά παντός αντικειμένου που δεν μας αρέσει.

2.Πρώτη καταστροφή ορίζεται η ανατίναξη και τέλεια κατεδάφιση του Παρθενώνα, που μας έχει κυριολεκτικώς πνίξει […]

10.Η Προκήρυξη αυτή δεν αποσκοπεί παρά να δώσει ένα μέτρο από το σκοπό μας. Είναι ένα βλήμα, που ξεκινάει με λίγες πιθανότητες για στόχο στους πολλούς, μα που δεν επιζητάει παρά ελάχιστους.

Γιώργος Μακρής [1944]

ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙ

ΤΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ

Συμπολίτες,

υπάρχει παρέμβαση της τεχνολογικής επιστήμης, καθοδηγούμενη απ’ τη διεθνή μαφία, (περιοχής Πλάκα-Μοναστηράκι) για τη σωτηρία της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ απ’ τον πορτοκαλή θάνατο που της την έχει στήσει.

Οι πατριδοκάπηλοι των “ιερών παραδόσεων του έθνους“ και των “μνημείων του αρχαίου ημών πολιτισμού” διοχετεύουν υστερία με τα μέσα ενημέρωσης.

Οι ενωμένες κουρούνες της διεθνούς αντιδιαστολής πρέπει να ανησυχήσουν. Οι τουρίστες να πάψουν να τη χαζοβρίσκουν διασχίζοντας με τα λαστιχένια παπούτσια το “έργον της παγκοσμίου αρχιτεκτονικής, μνημείον ελευθερίας και δημοκρατίας”.

Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ πρέπει να ακολουθήσει την βιολογική διαδικασία κι από το φυσικό της τέλος να ξεφυτρώσει η περικοκλάδα μιας καινούργιας παράστασης, με τον Mick Jagger και την Cabiria και όλους τους ανθρώπους να σκάσουν μύτη στο χώρο με χιλιάδες χρωμομπάλονα, ταμπόν, τα-ρα-τα-τα-ρα-τα-ρα, τσουκνίδες και σπέρμα. Οι τουρίστες από δω και μπρος αντί της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ να επισκέπτωνται το “OCTOPUS PRESS”.

Να επιτραπεί στον Jagger και τον Πουλίκα να τραγουδήσουν αγκαλιά με τις κόρες (Καρυάτιδες).

Πάνω στην ΑΚΡΟΠΟΛΗ και από κάτω της, όπου και νάστε κυτταχτήτε στα μάτια, χαμογελάστε ο ένας στον άλλο, προχωρήστε τη γνωριμία σας, πάνω απ’ όλα αυτογνωσία. Ψάξτε το σακάκι σας, στις εσωτερικές σας τσέπες, και πιο μέσα στα σωθικά σας.

(Πού είναι τα τσιγάρα Max;)

Αφήστε την Ακρόπολη να πεθάνει.

Αφήστε την.

Τέος Ρόμβος δια χειρός Max [1975]

Fuck Mobility, Hail Acropolis_Zombie Safe House 2011

“…έπεσε μία βόμβα… και πέθαναν όλοι…”

Δεν είναι απλά μια αμυντική θέση δοκιμασμένη εκατοντάδες φορές. Είναι ένα μνημείο, ένα από τα θαύματα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής και ένα ζωντανό σύμβολο του ανθρώπινου πολιτισμού και της ιστορίας. Η Ακρόπολη των Αθηνών.

Οι άνθρωποι ζούσαν στη μιζέρια, στη φτώχεια της οικονομικής κρίσης, χαμένοι στις διαφωνίες τους. Η Ελλάδα ήταν πλέον βάρος για την Ευρώπη, ένα βάρος που εκείνη είχε δημιουργήσει αλλά τώρα δε μπορούσε να ελέγξει. Ένας ιός ξέσπασε ξαφνικά στην Ελλάδα από κάποια εισαγόμενα προϊόντα και μεταμόρφωσε όλους τους ανθρώπους σε ζωντανούς νεκρούς. Όλη η Αθήνα γέμισε ζόμπι. Οι λιγοστοί που έμειναν κατέφυγαν στην ακρόπολη, στο μόνο ύψωμα που θα μπορούσαν να αντισταθούν. Η τοπογραφία με την καλή οχύρωση, η θέα που είχε, οι πηγές που παρείχαν νερό και τα μυστικά υπόγεια περάσματα που σε έβγαζαν σε κάθε γωνιά της πόλης έδιναν στους επιζώντες περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Από εκεί θα ξαναγεννηθεί το ελληνικό πνεύμα και ο πολιτισμός. Τα μαγνητικά πεδία και η χάρη της Αθηνάς, θεάς του πολέμου και της σοφίας, θα προστάτευαν τους υπερασπιστές της. Ο τελευταίος χρησμός από το μαντείο των Δελφών ήταν πως κάποτε θα εμφανιστεί ένας μεγάλος κίνδυνος που κανείς δεν θα έχει ξαναζήσει και τα μπετονένια τείχη θα σώσουν τους Έλληνες. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν πως θα εκπληρωθεί ο χρησμός και οχύρωσαν την ακρόπολη με τσιμέντο.

Η ακρόπολη οχυρώθηκε σε τρεις γραμμές άμυνας. Πρώτη είναι η εξωτερική γραμμή άμυνας που συμπίπτει με το αρχαίο τείχος και έχει κύρια είσοδο τα Προπύλαια και μια δεύτερη, κρυφή, είσοδο. Εντός των τειχών υπάρχει μεγάλη έκταση για καλλιέργειες και κτηνοτροφία και εγκαθιστώνται ηλιακά πανέλα και ανεμογεννήτριες. Ένα νέο άγαλμα-mecha της Αθηνάς κτίζεται ως αφιέρωμα προς αυτή, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ισχυρό όπλο για τους αμυνόμενους. Η κύρια γραμμή άμυνας είναι οι οχυρώσεις εντός του περιγράμματος της ακρόπολης, ενώ η τελική γραμμή άμυνας είναι ο ίδιος ο Παρθενώνας. Το μνημείο μετατρέπεται σε οργανωμένο συγκρότημα κατοικιών. Στο πτερόν του προστίθονται 13 κατοικίες ανά πλευρά, ενώ στην πρόσοψη περιστρεφόμενο αμυντικό κανόνι. Προστίθεται επίσης συμπαγής δίριχτη πλάκα οροφής πάχους 2,5 μέτρων. Οι προσθήκες είναι όλες μπετονένιες και ανακτούν το αρχικό περίγραμμα του ναού. Στο εσωτερικό του δημιουργείται σφραγισμένο καταφύγιο τύπου bunker που αποτελεί, σε περίπτωση επίθεσης, τον χώρο που θα δοθεί η τελική μάχη. Μια μυστική κρύπτη στο άβατον του ναού, οδηγεί στο υπόγειο πέρασμα διαφυγής. Σύμφωνα με το σχέδιο, ακολουθεί η ανατίναξη του ναού και ο αποδεκατισμός των επιτιθέμενων ζόμπι.