Θανάσης Τριαρίδης

Το μπουμπούκι του Φρειδερίκου

Ο Φρειδερίκος B΄ των Χοενστάουφεν, ο Stupor Mundi, o δήθεν Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας, ο Αθάνατος Άρχων των Κάτω, ο Παντοτινός Κράτωρ της Μέσα Γης, εν τέλει αποδείχτηκε πως δεν ήταν και τόσο αθάνατος, ούτε και τόσο παντοτινός – όπως όλοι οι αθάνατοι, παντοτινοί και τα παρόμοιά τους… Κι αφού για κοντά χίλια χρόνια έζησε ως Αθάνατος και Παντοτινός ήρθε η ώρα του να πεθάνει – και μάλιστα με έναν από τους φριχτότερους (αλλά και ωραιότερους) θανάτους της Ιστορίας (φρίκη και ομορφιά είναι το ίδιο πράγμα, ως γνωστόν).

Όπως ήξεραν οι πάντες, ο Φρειδερίκος είχε μια τεράστια ψωλή, υπερφυσικά μακριά, που μπορούσε σε μελάτη κατάσταση να τυλιχθεί γύρω από τη μέση του και να ξαναφτάσει στη ρίζα της – εξάλλου, για αυτό και τον ονόμαζαν Stupor Mundi. Μα παρά την αναμφισβήτητη φήμη που του χάρισε, ένα τέτοιο γεννητικό όργανο ήταν εν τέλει μια κατάρα γι’ αυτόν καθώς δεν μπορούσε να έρθει σε πλήρη στύση – κι έτσι προτιμούσε να σμίγει με γυναίκες και άντρες φορώντας δετούς ψεύτικους φαλλούς καμωμένους από λογής υλικά (ελεφαντόδοντο, κεχριμπάρι, ξύλο ντυμένο με δέρμα ζώων και διάφορα άλλα – μέχρι και φουσκωμένο έντερο αλόγου δοκίμασε). Ώσπου κάποτε σταμάτησε να κάνει έρωτα – είχε τόσα πολλά σύνθετα προβλήματα να απασχολήσει το μυαλό του, που η σεξουαλική πράξη από ένα σημείο και πέρα τού φαινόνταν μια απλοϊκή άσκοπη επανάληψη.

Ωστόσο, αφού οι αιώνες πέρασαν με όλο και πιο σύνθετα προβλήματα, τον 66^ο χρόνο μετά τη Σύνδεση (το 2157 μετά τον Χριστό) ο Φρειδερίκος συνάντησε σε μια Ενδιάμεση Σπηλιά τη Χέλε, την κόρη που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα του Αόμματου όταν εκείνος σκέφτηκε τον εαυτό του. Το κορίτσι, τυφλό καθώς ήτανε, ζήτησε από τον Φρειδερίκο να τον ψαύσει για να τον γνωρίσει. Εκείνος, που είχε γυρέψει σαν τρελός να τη συναντήσει για να μελετήσει στο παράδειγμά της μια ακόμη εξαιρετικά σύνθετη υπόθεση εργασίας, δέχτηκε. Ως εκ θαύματος τα δάχτυλα της τυφλής πέτυχαν το απρόσμενο: με τα πρώτα κιόλας αγγίγματα η ψωλή του Stupor Mundi σηκώθηκε, καγκέλωσε, έγινε μια πετρωμένη βέργα που έφτανε το ενάμισι μέτρο. Και η Χέλε, καθώς την περιδιάβαινε πίσω μπρος, σταμάτησε σε ένα ελαφρύ φούσκωμά της, μια πιθαμή κάτω από τη βάλανο, και είπε: «Είναι μπουμπούκι. Είναι μπουμπούκι τριανταφύλλου.»

Την ίδια στιγμή ο Φρειδερίκος κατάλαβε πως αυτό περίμενε σε όλην του την ζωή, σε όλη την ακολουθία των σύνθετων συλλογισμών του: να αντιληφθεί τον εαυτό του ως ένα μπουμπούκι τριανταφύλλου. Η σκέψη του άρχισε να τρέχει, ο εαυτός αναγνώρισε τον εαυτό του. Πλέον το ήξερε και ο ίδιος πως εφόσον το σκέφτηκε θα το ζούσε μέχρι το τέλος: και, όπως ήταν επόμενο, την αμέσως επόμενη στιγμή το μπουμπούκι έσκασε. Μονομιάς άρχισε να ανοίγει με τρομερή ταχύτητα, ξεσκίζοντας την ωμή σάρκα, κάνοντας την να ανθίζει ολοένα, πετώντας γύρω παντού αίματα και προκαλώντας αδιανόητο πόνο. Ώσπου, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η θεόρατη πετρωμένη πούτσα έγινε ένα τεράστιο ανθισμένο τριαντάφυλλο καμωμένο από ζεστό, ολοκόκκινο ανθρώπινο κρέας.

Την ώρα που άνοιγε το έξαλλο μπουμπούκι, ο Φρειδερίκος/Φραγκίσκος/Stupor Mundi και ό,τι άλλο, ημιλιπόθυμος από τους πόνους, άκουσε την ίδια του την κραυγή: μια κραυγή φριχτή κι αδιανόητη, απόκοσμη, ανήκουστη, ανυπόφορη. Και στις ελάχιστες στιγμές που του απέμεναν μέχρι τον θάνατό του διερωτήθηκε για τι στ’ αλήθεια ούρλιαζε, αν πραγματικά αδιανόητος ήταν ο πόνος του ή ο θαυμασμός του για εκείνη την οριστικά και αμετάκλητα απελευθερωμένη ομορφιά.

            (Από το ανέκδοτο Δεύτερο Βιβλίο των Χλωρών διαμαντιών)

____________________________________________________________________

Θανάσης Τριαρίδης (Θεσσαλονίκη, 1970). Συγγραφέας, αντιρρησίας συνείδησης και ακτιβιστής. Έχει εκδώσει περισσότερα από 30 βιβλία με αφηγήσεις, θέατρο και δοκίμια – ανάμεσά τους τα μελένια λεμόνια * η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων (http://www.triaridis.gr/melenia/, 2005) και τα χλωρά διαμάντια * το δειλινό των γκαβλωμένων ανθρώπων (http://www.triaridis.gr/diamonds/, 2011). Έχει δημοσιεύσει περίπου τριακόσια δοκίμια, άρθρα και άλλα κείμενα. Από το 2004 όλα τα δημοσιευμένα βιβλία του και κείμενά του βρίσκονται στην ιστοσελίδα http://triaridis.gr/ ελεύθερα από κάθε «πνευματικό δικαίωμα».