Νίκος Λέκκας

Μια ακόμα πλευρά του Τέου Ρόμβου

Από τον Νίκο Λέκκα
Αγαπητοί μου σύντροφοι, καλημέρα.

Ανήμερα του αγίου Βαλεντίνου, προστάτη των ερωτευμένων, αντί να κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου, και την μοναξιά μου, δηλαδή κυρίως την μοναξιά χωρίς κτητικό όλων των ανθρώπων που ακουμπιούνται αλλά δεν αγγίζονται, αντί να θρηνώ για χαμένους έρωτες, είπα να καταπιαστώ με ερωτικά βιβλία στις παραμέτρους.
Το έχω δηλώσει αγαπητοί μου ότι υποκλίνομαι στην μαεστρία της γραφής του Τέου Ρόμβου, ενός ταλέντου που ευτυχώς για μας, το κοινό του, δεν βιάστηκε να καεί και παραμένει μάχιμος ως και σήμερα, παρότι ο καιρός που διανύουμε θεωρείται αντιεμπορικός.
Αλλά για σταθείτε, σύντροφοι, αντιεμπορικός ένας άνθρωπος που χωρίς καμιά διαφήμιση από τα ΜΜΕ, έχει φτάσει να κάνει στα περισσότερα έργα του από δύο έως τέσσερις εκδόσεις… Και πόσοι πραγματικά βιβλιόφιλοι υπάρχουν στην Ελλάδα; Φυσικά, αγαπητοί μου σύντροφοι, δεν κατατάσσω στην κατηγορία των βιβλιόφιλων τους καθ’ όλα συμπαθητικούς αλλά ανίδεους μεροκαματιάρηδες (στην κατηγορία αυτή υπερτερούν γυναίκες με βαμμένα νύχια και χοντρά καλτσόν) που διαβάζουν μέσα στα ΜΜΜ ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία, κυριών κυρίως και λιγότερο κυρίων, που εκδίδουν σχεδόν κατά κόρον εκδότες τύπου Ψυχογιός και παρεμφερείς εκδοτικοί οίκοι.
Ο Τέος Ρόμβος, ως ελεύθερος συγγραφέας, προτίμησε στις πρώτες εκδόσεις των έργων του μικρούς εκδοτικούς οίκους, φιλικούς προς το λογοτεχνικό περιθώριο, αν και οι περισσότεροι – σχεδόν όλοι πλέον- ανήκουν στην ιστορία. Ενδεικτικά αναφέρω τις εκδόσεις: Στύγα (για το Βορρά και το Νότο), Χάος και Κουλτούρα (για το Κείμενο Πάθος), Ηλέκτρα (για τον Πλωτίνο Ροδοκανάκη)…και το θρυλικό βιβλίο «Τρία φεγγάρια στην Πλατεία» από τις δικές του εκδόσεις «Ο Σκύλος Που Κλαίει»…μέχρι το τελευταίο του βιβλίο, ένα ακατάτακτο ως προς το είδος, για τον Γεώργιο Νέγρο τον πειρατή του Αιγαίου από τις εκδόσεις Πανοπτικόν (αυτές είναι εκδόσεις του σήμερα, που εύχομαι όσο το δυνατόν αργότερα να γίνουν και αυτές ιστορικές)
Εκτός από την πεζογραφία ο Τέος Ρόμβος εμφανίστηκε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ως μεταφραστής αλλά και ως αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, από την παλιά Ελευθεροτυπία έως το ξακουστό Ιδεοδρόμιο, με δοκίμια (κατά την γνώμη μου πάντα) εξαιρετικού ενδιαφέροντος και εύγλωττη γραφή, με μοναδική ευαισθησία και με νηφάλια κρίση.
Πέριξ του 2005, ο συγγραφεύς μαζεύει 19 δοκίμια (άλλα δημοσιευμένα άλλα όχι) και τα εκδίδει ως σώμα σ’ ένα τόμο με τίτλο «Κρυφά Ταξίδια» από τις εκδόσεις του γνωστού στον αναρχικό χώρο, και όχι μόνον, Μιχάλη Πρωτοψάλτη «Βιβλιοπέλαγος».
Θα ξεκινήσω από τον τίτλο «Κρυφά Ταξίδια». Τι εννοεί ο Ποιητής, από την πλευρά του αλήτη; Γιατί αγαπητοί μου, μεταξύ Ποιητή και αλήτη, γοητευτείτε από τις ευαίσθητες ονειροπολήσεις του ποιητή καθώς επίσης από τις αυτογνωσιακές περιπλανήσεις του αλήτη. Και γιατί κρυφά; Ένα πράγμα σαν μαστούρα. Για να μην παρεξηγηθώ θέτω τον όρο απ’ τα γεννοφάσκια του, δηλαδή φιλήδονος – ηδονιστικός…
Ο ίδιος αναφέρει ότι τα ταξίδια τα γράφει ο ίδιος ως ταξίδι συγκινησιακής αυτογνωσίας. Ο συγγραφέας αφουγκράζεται τους εξωτερικούς παράγοντες, όπως τόπους, σε ένα φλας μπακ μνήμης έχοντας ακονίσει στο έπακρο την παρατηρητικότητα που έχει μετουσιωθεί σε ταλέντο. Αυτά μας τα χαρίζει ως δίδαγμα για την προϋπόθεση της γραφής στα δοκίμια : Πρώτη Ύλη, εδώ πρέπει να επικαλεστούμε την μούσα Σιωπή… Πώς γράφονται τα μυθιστορήματα και δεν εκδίδονται όπου κάποια από αυτά φέρνουν εν δυνάμει τον μοντερνισμό, τον κλασικισμό, το ανατρεπτικό στοιχείο και οι εκδότες κάνουν το κορόιδο, το Βιβλίο, Ο αγαπημένος μου συγγραφέας (αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι πρόκειται για τον Γερμανό Γιοργκ Φάουζερ), οι Κακοί Αμερικάνοι (το πλήρες κείμενο από τον τόμο των μεταφράσεων του ομότιτλου βιβλίο σε δική του μετάφραση των εκδόσεων Χάος και Κουλτούρα. Προσωπικά οφείλω να ομολογήσω ότι ο μόνος συγγραφέας που ήξερα από τους ανθολογούμενους ήταν ο Μπουκόφσκι. Καταπληκτική βρήκα την περίπτωση της ποιήτριας Λίντα Κίνγκ), τα Επικίνδυνα κείμενα, για τους λογοτέχνες που από την Κυρίαρχη τάξη, και εν τέλει αγαπητοί μου σύντροφοι από την εξουσία, λόγω περιεχομένου λογοκρίθηκαν. (Εδώ σας υπενθυμίζω ότι έχουν κοπεί αριστουργήματα παγκόσμιας εμβέλειας ως προσβλητικά προς τα κοινώς παραδεχτά πιστεύω είτε ως επαναστατικά, είτε επειδή φτύνουν το τρίπτυχο Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια). Αυτογνωσία για το φετίχ της καψούρας, και τέλος αγαπητοί μου σας αφήνω το κορυφαίο σύμφωνα με τις εμμονές μου το Τέλος στην Αγωνία για τους αυτόχειρες και τους αυτοκαταστροφικούς συγγραφείς. Εδώ αγαπητοί μου συμπεριλαμβάνονται οι αγαπημένοι μου ποιητές (κυρίως) αλλά και πεζογράφοι που μεσοπολέμου και της μεταπολιτευτικής γενιάς. Κάποτε από τους Έλληνες είχα φάει κόλλημα με τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και την Κατερίνα Γώγου. Όσο για τους ξένους υπερήφανα σας αναφέρω την οδύσσεια με το ποτό του Τζακ Λόντον που βιβλία του κυκλοφορούν και από αυτές τις εκδόσεις. Το ένα μάλιστα αναφέρεται στον Αλκοολισμό από το πρώτο ποτήρι. Όλη η πορεία. Σωστά σκέπτεστε, αγαπητοί μου, ο γράφων το άρθρο αυτό έχει θέμα με τις εξαρτήσεις και το άλλο για τις αλητείες…
Καιρός όμως σύντροφοί μου να δούμε και τα ρεαλιστικά ταξίδια, μην είμαστε και τόσο βαθυστόχαστοι, σ’ αυτά ανήκουν τα δοκίμια στο Δρόμο, ο Ταξιδευτής όπου ο ποιητής αναφέρεται στους ταξιδιώτες της λογοτεχνίας. Εδώ υποκλίνομαι : η σοφία και η μαστούρα των δρόμων. Όλα είναι δρόμος λέει και ο Νίκος Νικολαΐδης στην γνωστή ταινία του με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Αγγελάκα, τη Μέρα που Πέθανα για το ηλίθιο αν και εξυπηρετικό κατασκεύασμα, το αυτοκίνητο, και τις σκοτούρες τις ουσιαστικές που έχει.
Το Χλομό πρόσωπο και ο Αυτοβιογραφούμενος είναι δύο αυτοβιογραφικά δοκίμια αυτοκριτικής και αυτοανασυγκρότητης .
Βέβαια δεν θα μπορούσε ο Τέος Ρόμβος να μην έχει συμπεριλάβει και τις γυναίκες στο ίδιο βήμα με τις επαναστατικές απόπειρες. Η Φωνή της αλήθειας και το Ξενοδοχείο της Λίλλης είναι δυο δοκίμια για το γαλλικό Μάη που τόσο καίρια σκόρπισε το φως στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ήρθε καθυστερημένα μεν το 1974 με το μεγάλο Αναρχικό Πανηγύρι των Εξαρχείων. Όσο για την Αφροδίτη των Κήπων και τη Χαρτογράφηση της Γυναικείας Υπαίθρου που μας μιλά για τις γυναίκες όσο και αν αγαπητοί μου ξέρουμε καλά ότι η γυναίκα είναι το πλάσμα αυτό που ρίχνει άλλες φορές το περισσότερο φως και άλλες φορές τα περισσότερα σκοτάδια στην ζωή του άντρα – την ζωή μας. Η ρήση αυτή ανήκει στο Μπωντλαίρ αλλά όπως όλα τα λόγια των ποιητών με το φωτοστέφανο του περιθωριακού αγίου ισχύει ανά τους αιώνες
Και κάτι τελευταίο : Ο Τέος Ρόμβος επάξια πρέπει να θεωρηθεί ένας ακόμα μεγάλος μέντορας των ανυπότακτων.

 

Νίκος Λέκκας

Σύντομο Βιογραφικό: Ξαμοληθείτε ανθρωπάρια του κερατά και μαζεύετε το κομ-ΜΟΥΝΙ το γιο σας που τσαμπουκαλεύεται με τους αριστεριστές, δήθεν υπερασπιζόμενος κοινωνικά παθογενείς ομάδες και μπεκρουλιάζει με περιθωριακούς ιδεολόγους και καθοδηγητές πέριξ της κακόφημης συνοικίας των Εξαρχείων υποδυόμενος ρόλο που μόνο στο ποιητικοπεριθωριακό μη- κατεστημένο μπορούν να του χρεώσουν. Τελευταίως δε κατά την περίοδο της λεγόμενης τρομοκρατικής λαγνείας υπερασπίζεται αιμοσταγείς δολοφόνους που σκοπό είχαν τη στρατολόγηση και τη διάδοση των αιματηρών τους διαθέσεων και προς τη νέα γενιά προσπαθώντας είτε να δημιουργήσουν μια γιορτή δήθεν ουμανισμού είτε μια γιορτή όπως ο βιογραφούμενος θέλει να πιστεύει.
Το παρόν ήταν μια κλήση αστικού τηλεφώνου από την αντιτρομοκρατική προς την κηδεμόνα μου, που από τους μπάτσους κρίθηκε ότι μου χρειάζεται – αν και είχα περάσει προ πολλού το έτος ενηλικίωσης- μιας και εκείνη την εποχή νοσηλευόμουν στο μητροπολιτικό θεραπευτήριο ευρύτερα γνωστό και ως METROPOLITAN προς ίαση των βασικών μου ελαττωμάτων: καταθλιπτικός, χασικλής, εκτός εποχής, εγωκεντρικός, αμφιφυλόφιλος, αλκοολικός και πρεζάκι.