Γιώργος Μαυροειδής

Το Μεγάλο Ταξίδι του θείου Bill

Τα ξημερώματα, στις 2 Αυγούστου 1997, ο θείος Bill σηκώθηκε από το κρεβάτι του, φόρεσε το κλασικό γκρίζο κοστούμι του με το γιλέκο και τη ρεμπούπλικα και βγήκε να αγοράσει ένα εισιτήριο για τον τόπο των νεκρών δρόμων.

Το εισιτήριο έσκασε μέσα στα ομιλούντα νεκρά του δάχτυλα, αλλά αυτό δεν είχε πια καμιά σημασία μιας και ο θείος Bill είχε ήδη αποβιβαστεί στο αποστειρωμένο από τους απολυμαντές Nova Express που η απαλή του μηχανή ξεκίνησε αμέσως και με την ταχύτητα που ανοίγει η λεπίδα του στιλέτου πήγε να ενωθεί με το απόλυτο.

Εκεί, λοιπόν, στο λιμάνι των αγίων θα τον περίμεναν για να τον υποδεχτούν όλοι οι παλιοί του φίλοι, και θα είχαν σίγουρα πάρα πολλά να πουν. Θα εξηγούσε επιτέλους στην Joan ότι δεν πρέπει να κουνιέται όταν παίζουν τον Γουλιέλμο Τέλο, γιατί το 22άρι δεν είναι και πολύ ευθύβολο, θα έκανε περίπατο στους λιθόστρωτους κήπους παρέα με τον Jack και τον Neal.

Θα καλούσε σε ένα γυμνό γεύμα τον Allen για να μιλήσουν για τα άγρια αγόρια, τα γράμματα του Yage και τους junkies, θα μεθούσε άγρια με τον Charles τινάζοντας το τρίτο του νου στον αέρα, και τέλος θα είχε πια την ευκαιρία να γνωρίσει προσωπικά ένα σωρό ενδιαφέροντες τύπους, τον Αρθούρο, τον Τζόναθαν, τον Αντρέ, ακόμα και τον δικό μας, τον Σταύρο.

Όσο για εμάς που κατοικούμε στις πόλεις της κόκκινης νύχτας, αυτή την ηλεκτρονική εποχή, άφησε αναπάντητο το ερώτημα

«Μήπως οι λέξεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιοί από το διάστημα;»

Καλό σου ταξίδι θείε Bill.