Πίσω ρουφιάνοι! Εμπρός σύντροφοι!

του Δίδυμου Ρόρου

Πολύ φοβάμαι πως το φαινόμενο «χρυσή αυγή» δεν είναι ένα αποτέλεσμα που δημιουργήθηκε με μόνη και κύρια αιτία την κατάντια των καιρών. Δεν είναι δηλαδή απλά μία απάντηση του κόσμου που νοιώθει ανασφαλής και μες τον πανικό του υποστηρίζει αυτόν που νοιώθει ως προστάτη (μαζικό σύνδρομο της Στοκχόλμης).

Δυστυχώς, δε νοιώθω τη χώρα τούτη ως συνώνυμη του αντιφασισμού και οφείλω να το τονίσω. Επιμελώς αποκρύπτουμε τη φιλογερμανική μας κατοχική ιστορία και όλα τα ελληνικά ανθρωποειδή απολειφάδια εκείνων των καιρών, που λυμαινόταν τον τόπο, ως άμεσοι συνεργάτες των ναζί κατακτητών. Το πιο τραγικό είναι πως είμαστε η χώρα στον κόσμο με τις λιγότερες καταδίκες δοσίλογων μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι, η καθεστωτική «ρουφιανιά» κληροδοτήθηκε…

Αργότερα, η χούντα…

και πιο μετά, όταν επανήρθε η «δημοκρατία», τα ξεχάσαμε όλα, καθώς επικράτησε το σλόγκαν, «Οι κακοί οι Αμερικάνοι φταίγανε και φταίνε πάντα για όλα!». Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε το πόσοι έλληνες φασίστες, από το ’41 στο ‘67 και μέχρι σήμερα, ζούνε, αφεντεύουν και οργιάζουν, φροντίζοντας μάλιστα να κληροδοτούν αυτό το μιαρό τους νόημα, χρόνια και χρόνια, γενιές και γενιές.

Ήρθε κι ο «σοσιαλισμός» το 80 και δήθεν, πήγαν εκεί να γίνουν κάτι κινήσεις «πολιτισμικές»…

Έμειναν βέβαια -από τα σοσιαλιζέ 80’s- κάποιες εκπομπές και κάποιες απόπειρες στην καρδιά λίγου κόσμου, αλλά από κει και πέρα το χάος. Όσο κομμουνιστικό πολιτισμό κουβαλάνε οι μετανάστες από τα πρώην σοβιετικά κράτη, άλλο τόσο σοσιαλιστικό πολιτισμό κουβαλάμε κι εμείς, μετά από τόσα χρόνια «σοσιαλισμό»…

Κι από την «άλλη», έχεις εδώ και 50-60 τουλάχιστον χρόνια μία κρατικοεθνικοπρακτορική μηχανή, που όχι μόνο υφαίνει ένα δομημένο φασιστικό περιβάλλον εξουσίας, αλλά φροντίζει πέρα από την διατήρηση του φαινομένου, την επικράτησή του… Το «φίδι», εδώ, έχει όλα τα όπλα και όλες τις εξουσίες με το μέρος του και φρόντισε τόσα χρόνια, κάτω από τη μύτη μας, να επεκταθεί και να θεριεύσει γιατί απλά ο λαός, ή καλύτερα ο κρατικοεθνικός μας προσανατολισμός φασιστίζει από τη «φύση» του.

Για να μη μακρηγορώ θα πω απλά πως: ένα κι ένα κάνουν δύο.

Ένας στους τόσους χρυσαυγήτες, από τους πιο μεγάλους σε ηλικία, είναι από πάντα (και το ξέρει και όλη η γειτονιά του) φιλοβασιλικός ή φιλοχουντικός.

Ένας στους τόσους χρυσαυγήτες είναι αστυνομικός, στρατιωτικός, παπάς ή πράκτορας.

Ένας στους τόσους νεαρούς χρυσαυγίτες είναι γιος αστυνομικού, στρατιωτικού ή παπά.

Χρόνια και χρόνια, εθνοφασίστες μας διδάσκουν στα σχολεία εθνοφασιστική ιστορία. Όλη η γνώση και οι έρευνες στα χέρια τους… και μετά στην τιβί. Φασίστες να πουλάνε και να μιλάνε για την ιστορία, φασίστες να πουλάνε και να μιλάνε για τα πολιτιστικά ήθη και έθιμα, φασίστες να πουλάνε και να μιλάνε για την «επανάσταση».

 

Κι η «αριστερά» να πετάει χαρταετό και να μετράει κουκιά, χρόνια και χρόνια…

Ξέχασε τις ίδιες θεωρίες τις δικές της. Δε θέλει να θυμάται ποιό είναι εκείνο το ποσοστό συνειδητοποιημένου κόσμου που χρειάζεται για να ξεκινήσει κάτι πραγματικά επαναστατικό και όμορφο. Είναι πολύ μικρότερος αυτός ο αριθμός απ’ ότι φαντάζεται κανείς κι όμως η «αριστερά» προτιμάει να μην ασχοληθεί καν με συνειδητοποιημένους ανθρώπους παρά να κυνηγήσει τα ατέρμονα ποσοστά των κουκιών και των αστικών εκλογών.

Θα το ξαναεπαναλάβω. Φοβάμαι ότι οι φασίστες «αυτοοργανώθηκαν» καλύτερα και τώρα μετριούνται και μετρήθηκαν αρκετοί, μαζί με το ποίμνιο τους φυσικά.

Εύχομαι να πέφτω έξω σε όλα τα παραπάνω και απλά να επιστρέψουν σύντομα όλα τα φασιστοειδή στον τάφο τους, αλλά μέχρι τότε προσοχή!

Πίσω ρουφιάνοι! Εμπρός σύντροφοι!

 

8/ 5/2012

*

***

*

απόσπασμα από το έπος «Το τέλος της επαρχίας»

             Ήθελα να ξεχάσω για λίγο τις θεωρίες και να δω την πραγματικότητα κατάματα. Να θυμηθώ μόνο τις δικές μου εικόνες, τις εμπειρίες, τις επαφές και να αφήσω πίσω όλες τις προκαταλήψεις και τα προσωπικά μου δόγματα. Ήμουν εγκλωβισμένος, ή μάλλον ένιωθα εγκλωβισμένος ανάμεσα σε εγκλωβισμένους. Παντού μία ιδέα, παντού το ίδιο τέρας, να εξαπλώνεται, να διογκώνεται εχθρικά. Ο αστισμός. Όλα έχουν υποχωρήσει στο διάβα του, θεωρίες πολιτικές, οικονομικές, ανθρωπιστικές, περιβαλλοντικές έχουν παρασυρθεί και έχουν τσαλαβουτήσει στα πικρόγλυκα αρώματα του. Η έννοια του κράτους δόλωμα, η ιστορία μαριονέτα, οι τάξεις έρμαιο, η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα μπολιασμένα με αστικές προσεγγίσεις.

Ζούσα σε μία πόλη και (αν θυμάμαι καλά) σπούδαζα, ενώ στον ελεύθερο μου χρόνο έτρεχα με το/στο κίνημα. Το στίγμα μου ξεκινούσε πάντα από το χωριό μου στη χαλκιδική και με μία δόση νοσταλγίας είχα συμπεριλάβει στις ιδεολογίες μου πολλά «επαρχιώτικα» προτάγματα. Η οικολογία, η αυτονομία, η συμμετοχή, η αλληλεγγύη, βγαλμένες λέξεις μέσα από τις ατελείωτες βραδιές στις χωμάτινες αλάνες, ένα τσούρμο πιτσιρίκια που γελούν τον χρόνο και ξέχνιουνται μαζί.

Όμως όλα αυτά έσβησαν τώρα, θύματα ενός πολύ ψυχρού πολέμου, βουλιαγμένα στις προβλήτες των παραθαλάσσιων και παλαιομεταναστευτικών χωριών. Εγώ και άλλοι πολλοί αυτοεξόριστοι από ένα κομμάτι γης που αποτεφρώνεται, στο λίκνο της νέας τάξης, στην ευκαιρία – της ευκαιρίας – ώ ευκαιρία, στην μυρμηγκοφωλιά που κλωσσάει τον χρόνο που τρέχει, στην πόλη. Και πίσω καμένη γη. Καμένα δάση, καμένες ιδέες. Όλοι συμφώνησαν, όλοι σιώπησαν και όλοι κλείσανε τα μάτια. Θα έρθουν οι τουρίστες, θα χτίσουμε σπίτια για αυτούς, θα βγάλουμε λεφτά, θα γίνουμε επιτέλους κι εμείς πόλη.

Έτσι ξεκίνησε το γλέντι και όποιος βρει πλέον μια ξεχασμένη παραλία τον αύγουστο στη σιθωνία, όπως εκείνα τα σαββατοκύριακα που απροσδόκητα συναντούσες κάποιο απόμερο κολπάκι, σαν σταγόνα μπλε-χρυσαφί να λούζει την πυκνή πρασινάδα της περιοχής και να σε καλεί σε μία φιλόξενη διανυκτέρευση, ας μου τηλεφωνήσει. Και αν κάποιος γευματίσει κάτω από ένα δέντρο της κασσάνδρας και παραβγεί μαζί με τους γύρω σκίουρους στο πιο ηχηρό μασούλημα, ας τσιμπηθεί μήπως κοιμάται, γιατί εκεί δεν υπάρχουν πια σκίουροι, έχουν αποτεφρωθεί όλοι. Ίσως όμως πιο βόρεια, γύρω από τον κάκαβο να συναντήσει άναρχα γουρούνια, μπασταρδεμένοι χήροι και αγριόχοιροι, άλλοι ροζ με μεγάλα δόντια, άλλοι με διάσπαρτες καφέ τούφες και με μακριά γένια. Κοπάδια ελευθέρας βοσκής, σε ημιάγρια κατάσταση διασχίζουν τα μέρη (αλλά ως επί το πλείστον αράζουν).

Εκεί αξίζει να σταθεί κανείς για λίγο, έστω για μια φωτογραφία. Μυρίζει ακόμη πλάτανο και πεύκο και νέα ρυάκια σχηματίζονται κάθε χρόνο ανάλογα με την καλλιτεχνική ματιά της βροχής. Ναι, αξίζει πολλά έστω και ένα λεπτό στάσης και θα αξίζει ακόμη πιο πολλά σαν αναμνηστικό σε λίγο που δεν θα υπάρχει πια ο κάκαβος. Γιατί και εκεί σκέφτηκαν «λογικά» και αποφάσισαν, τι πιο όμορφο από ένα μεταλλείο χρυσού που ξερνά τοξικά απόβλητα και σαν μηχανή του κιμά παράγει πλούτο. Μόνο που δεν αποφάσισαν οι ίδιοι, τον τρόπο τουλάχιστον (γιατί και εκεί αρκετοί ζήλεψαν τον πλούτο «από τα πόδια του νομού»), αλλά το φρούτο του μεταλλείου τους το έφεραν άλλοι.

Όμως εκεί τουλάχιστον ακούγονται φωνές, δεν σιωπούν όλοι. Πολλοί, σαν μετανιωμένοι ιούδες, απαρνούνται πλέον το αστικό όνειρο και διεκδικούν πίσω τις παλιές επαρχιώτικες μηρουδιές. Άλλοι, πρώην εργάτες των μεταλλείων που αργοσβήνουν μολυσμένοι, αγωνίζονται ενάντια σε αυτό με όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει. Και εμείς εκεί, στον ίδιο αγώνα, είτε σαν σαμποτέρς και προπαγανδιστές στην καρδιά του τέρατος, στην πόλη, είτε σαν αλληλέγγυοι σύντροφοι που προτάσσουμε το κορμί μας απέναντι στο τσιμέντο και στον πλούτο, ξαπλωμένοι γυμνοί στο γρασίδι, ανάμεσα σε λογίς-λογίς ζωύφια.

αστισμός.  1. ο καπιταλισμός.   2. πρόγονος των σύγχρονων πολιτικοοικονομικών θεωριών που προάγει την τεχνολογία εις βάρος της φύσης και προωθεί την αστικοποίηση της επαρχίας ως αναγκαίο σημείο προόδου και ανάπτυξης.

ελεύθερος χρόνος. 1. κάτι μεταξύ χρόνου κατανάλωσης και χρόνου ξεκούρασης (σύμφωνα με το πάγιο ισοπεδωτικό διαμελισμό του χρόνου -12μήνες/έτος, 30μέρες/μήνας, 24ώρες/μέρα, 3οχτάωρα δουλειά-κατανάλωση-ξεκούραση/24ωρο ημέρας, εκ των οποίων τελικών οχταώρων μόνο εκείνο της δουλειάς έχει το χάρισμα να διογκώνεται καταπατώντας «τα χρονικά περιθώρια»).     2. ο  ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  χρόνος.

κίνημα.     .το πιο αξιοθαύμαστο τροχήλατο απροσδιόριστου σχηματισμού. κινείται αποτελεσματικά συμπαρασύροντας συμμέτοχους, συντρόφους, ή απλούς συνοδοιπόρους. εξελίσσει  τον άνθρωπο οδηγώντας τον προς άγνωστες κοινωνικές κατευθύνσεις όπου η μόνη αξία είναι η ίδια η συμμετοχική και συνειδητή πορεία.

Δίδυμος Ρόρος

(2007)