Αίμα

του Λευτέρη Κάρκα

Αίμα

Από μέρες σκεφτόμουν

να σου φέρω λουλούδια.

Αγόρασα λοιπόν μια αγκαλιά κόκκινα τριαντάφυλλα

κι ερχόμουν στο σπίτι σου.

Μα όπως δεν άντεχα να σ’ αντικρύσω

τ’ ακούμπησα στο πεζοδρόμιο.

Έφυγα.

Κι έγιναν μια σταγόνα αίμα

πάνω στο γκρίζο σεντόνι της πόλης.

Η Κατάρα

Χειμώνας.

Κρύο πολύ και σκοτάδι

ολομόναχος τριγυρνώ στους δρόμους

σαν καταραμένος.

Ψάχνοντας εσένα,

εσένα την κατάρα μου.

Παραφθορά

Κάθε πρωί που σχολάω,

περνάω κάτω απ’ την παλιά γέφυρα

που σχηματίζει ένα μικρό Τούνελ.

Καμιά φορά σταματάνε ζευγαράκια εκεί

και περνάω σβέλτα να μην τους ενοχλήσω

ΤΣΟΥΝΕΛ σκέφτομαι…

«Εξήντα εφτά άστρα»

Δε θα ‘μουν έξι χρονών

εκείνο το καλοκαίρι

που βγάλαμε τα κρεβάτια στην αυλή

να κοιμηθούμε έξω.

Κάθε νύχτα μέτραγα τ’ άστρα,

αλλά ποτέ δεν έφτασα πάνω από εξήντα εφτά.

Το ρεκόρ μου.

Έπειτα νύσταζα και κοιμόμουν.

Ή μήπως ήθελε το σύμπαν να μου πει

πως μέχρι τα εξήντα εφτά

θα είναι η ζωή μου;

«Υπομονή»

Τυραννάω τους φίλους

από τηλεφώνου:

«Έφυγε», «Με άφησε», «Δεν ξαναγυρνάει»

Κι άλλα τέτοια.

Με ακούνε με συγκατάβαση

καθώς ξέρουν

ότι στα ερωτικά μου

είμαι και παραμένω

στούρνος.

«Έτσι μαθαίνω για σένα»

Νύχτα.

Μόνος μου στην έρημη παραλία.

Δεν κουνιέται φύλλο.

Και μονάχα οι σιγανές αναπνοές της θάλασσας

μου ψιθυρίζουν τ’ όνομά σου.

Επιτεύγματα

Πολλά κατάφερε ο άνθρωπος.

Έφτιαξε αυτοκίνητα

σιδηροδρόμους

πλοία

τηλεοράσεις

αεροπλάνα.

Ακόμα και στο φεγγάρι πάτησε.

Αλλά δεν μπόρεσε, δεν κατάφερε

να εξελίξει τη γόμα.

Την απλή γόμα.

Να φτιάξει ας πούμε μια γόμα

των Τυραννικών αναμνήσεων.

Ξένες Γλώσσες

Δε στέριωσε στην Αμερική.

Τη γλώσσα δεν την έμαθε.

Έκατσε ένα φεγγάρι κι έπειτα

γύρισε πίσω.

Οι μόνες φράσεις που θυμάται:

«ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΣΚΑΡΑΜΠΑΜΠΑΜ ΕΝ ΔΕ ΓΙΟΥΝΑΪ ΣΤΕΪ ΓΙΟ ΜΠΕΤΣΟΛΑΪΝΑ»

Αυτά είναι αμερικάνικα, κυρίες – κύριοι.

Ζωολογία

Όταν η Γυναίκα αποδειχτεί Κουρούνα

Τότε ο Άντρας πρέπει να γίνεται

Λαγός.

Απορώ

Μα,

Τι πάθανε όλες στο τέλος

κι αποψιλώνουν τα αιδοία τους;

Δεν τους είπανε

πως το θεσπέσιο τρίγωνο

είναι το βέλος που τοξεύει

στην ευτυχία τους;

Μεγάλη Κουβέντα

«Από την ώρα που θα το σκεφτείς,

που θα πας να τ’ αγοράσεις

και μέχρι την ώρα που θα τα τρως,

τα σουβλάκια σου χαρίζουν ένα μισάωρο ευτυχίας».

Έτσι είπε ο Κώστας ο Μπεναρδής.

Κι αναρωτιέμαι αν ήξερε

τι σοφή κουβέντα είπε.

«Έτσι πρέπει να ‘ναι»

Νύχτα. Από τα έγκατα της καντίνας βγαίνουν ποντίκια.

Όλα τα μεγέθη.

Το πιο μεγάλο δε με φοβάται.

Στέκεται και με ζυγίζει με τα μάτια.

Πρέπει να είναι ο αρχηγός τους.

Γιατί στα ποντίκια, όπως και στους ανθρώπους,

θέλει κάποιο ιδιαίτερο θράσος

για να ‘σαι αρχηγός.